Zie ik opeens dat haar driewieler niet meer van die speciale voetbakken heeft maar doodnormale fietstrappers wat een enorme vooruitgang betekent voor de terugkomende kracht in haar benen en haar motoriek...
Gaat ze opeens zomaar alleen de douchecabine in en gaat zelf op haar douchestoel zitten...
Zie ik opeens op paardrijden dat ze zelf de teugels in haar handen heeft en zelf stuurt, wat normaal een begeleider altijd deed...
Dat haar hoofd minder alle kanten opgaat met draven....
Dat ze nog maar 1 begeleider bij haar heeft lopen in plaats van 4....

Zie ik opeens op ballet dat ze op haar manier pirouettes loopt te draaien zonder de steun van de barre...
Probeert om net als de andere meisjes op haar tenen te trippelen, want dat doe je als ballerina....

Zie ik dat ze op verjaardagen gezellig met de andere kinderen mee naar boven gaat - wat een paar jaar geleden nog ondenkbaar was, omdat ze door andere kinderen vies bekeken werd en te min gevonden werd vanwege haar handicap...
Vrolijk babbelend met de andere kinderen gaat ze zelfstandig en lopend de trap op en kan ik zomaar in de huiskamer blijven zitten bij de andere visite....
Staat iedereen in diezelfde huiskamer stomverbaasd te kijken over hoe goed ze toch vooruit gegaan is sinds vorig jaar...

Krijg ik van haar fysiotherapeut te horen dat ze op de loopband 1,5 kilometer heeft gelopen in 20 minuten en wat een verschil dat is met 7 jaar geleden toen ze nog een slap verlamd kleutertje was....

Huppelt (!) ze op haar manier door de huiskamer omdat ze zo blij is...

Laat ze zomaar de hond voor me uit want dat kan, want ze loopt steeds meer met haar rollator...
Stof ik elke week braaf de bijna ongebruikte rolstoel af die eenzaam in de gang staat...
Gaan we naar Valkenburg en gewoon zomaar zonder rolstoel want ze gaat als een speer met haar rollator...
Droom ik stiekem over de dag dat we hier lopen en ze voor ons uit zal rennen zonder rollator want dat dat gebeurt daar geloof ik in.

Kijk maar eens wat ze de afgelopen 7 jaar wel niet bereikt heeft....

Kijk ik naar haar gezichtje en besef opeens dat haar ooit zo scheve gezichtje weer helemaal rechtgetrokken is en zie ik opeens wat een schoonheid dit meisje gaat worden...

En zomaar ben ik opeens intens dankbaar voor al het goede dat op ons pad is gekomen en dat we haar mochten houden....

Ben ik dankbaar voor ons mooie gezin en ons fijne leven en geef haar een dikke zoen... zomaar....