Omdat wij Brenda elke dag zien vallen ons dingen van vooruitgang minder snel op dan de buitenwereld. Zie ik opeens dat haar driewieler niet meer van die speciale voetbakken heeft maar doodnormale fietstrappers wat een enorme vooruitgang betekent voor de terugkomende kracht in haar benen en haar motoriek... Zie ik opeens op ballet dat ze op haar manier pirouettes loopt te draaien zonder de steun van de barre... Zie ik dat ze op verjaardagen gezellig met de andere kinderen mee naar boven gaat - wat een paar jaar geleden nog ondenkbaar was, omdat ze door andere kinderen vies bekeken werd en te min gevonden werd vanwege haar handicap... Krijg ik van haar fysiotherapeut te horen dat ze op de loopband 1,5 kilometer heeft gelopen in 20 minuten en wat een verschil dat is met 7 jaar geleden toen ze nog een slap verlamd kleutertje was.... Huppelt (!) ze op haar manier door de huiskamer omdat ze zo blij is... Laat ze zomaar de hond voor me uit want dat kan, want ze loopt steeds meer met haar rollator... Kijk maar eens wat ze de afgelopen 7 jaar wel niet bereikt heeft.... Kijk ik naar haar gezichtje en besef opeens dat haar ooit zo scheve gezichtje weer helemaal rechtgetrokken is en zie ik opeens wat een schoonheid dit meisje gaat worden... En zomaar ben ik opeens intens dankbaar voor al het goede dat op ons pad is gekomen en dat we haar mochten houden.... Ben ik dankbaar voor ons mooie gezin en ons fijne leven en geef haar een dikke zoen... zomaar.... |
Orion blog >